ฉันเดินออกจากชมรมคนนินทาเพื่อนอย่างละเหี่ยใจ ในขณะที่แต่ละคนต่างเมามันกับการเอาความทุกข์ของเพื่อนมาอำเล่นเป็นเรื่องสนุกปาก ยิ่งมาคิดว่าถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง คงตลกไม่ออกแน่ๆ โดนหักอกมาอย่างนี้ใครยังมีแก่ใจนั่งยิ้มแป้นได้...ก็บ้าแล้ว เหยื่อขี้ปากรายนี้ก็ใช่ใครที่ไหน เป็นเพื่อนสนิทของเรานะเอง โดนแฟนทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย ทั้งที่หล่อนก็ดีแสนดีกับแฟนออกปานนี้ แต่อย่างว่าแหละ ของแบบนี้มันเข้าใครออกใครที่ไหน
เมื่อเป็นอย่างนี้ก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ อกหัก แล้วยังถูกเพื่อนๆ ล้อลับหลังเป็นใครก็คงช้ำใจไม่น้อย ฉันจึงต้องอาสาเป็นยาสมานแผลใจให้เพื่อนรักคนนี้ ว่าแต่ว่าจะช่วยยังไงดีหนอ เรามันก็อ่อนประสบการณ์ทางนี้เสียด้วยสิ |
||
|
||
ฉันอ่านทวนอีกหลายรอบเพื่อให้ตัวเองท่องขึ้นใจ โดยจำเฉพาะเรื่องสำคัญๆ ที่คิดว่าคล้ายกับชีวิตของเพื่อน กะว่าจะเอาไปแนะนำเพื่อนเป็นฉากๆ ตามขั้นตอนในหนังสือ ครั้นจะหิ้วไปฝากทั้งเล่มก็ดูเหมือนจะตั้งใจปลอบคนอกหักเกินไป เดี๋ยวจะกลายเป็นนักดามหัวใจไร้ฟอร์ม
ก่อนจะไปหาเพื่อนที่บ้าน ฉันก็ซ้อมท่องไปอีกหลายเที่ยว (เพื่อความมั่นใจสูงสุด) เมื่อไปถึงหน้าประตูบ้าน เพื่อนออกมาเปิดประตูรับด้วยสีหน้าเศร้าๆ ฉันเริ่มสงสัยว่าเจ้าตัวอาจรู้เรื่องที่กลุ่มเพื่อนๆ ตั้งวงนินทาแล้วมั้ง "ไม่เป็นไรนะเพื่อน ใจเย็นๆ มีไรไปคุยกันในบ้าน" ฉันลูบหลังไหล่เพื่อนมือระวิง แล้วดันเพื่อนให้ตั้งตัวและสติ
"ก็......เธอ.....มา.......เป็น......เพื่อน..รักฉันนะสิ" เพื่อนพูดติดอ่าง แต่ฟังเหมือนเขินตัวเองมากกว่า ก่อนจะยกมือที่ถือหนังสือเล่มหนึ่งขึ้น แล้วเอาท่อนแขนป้ายน้ำหูน้ำตาที่เลอะไปทั้งหน้า |